More Blues Fest (dag 2) Michiel D'Haeze - Squeezy Scramble - Sugar Queen - Dry Riberbed Trio Pasta & Blues Zottegem (17-09-2022) reporter Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Pasta & Blues © Rootsville 2022

Goed uitgeslapen na de eerste avond van More Blues en toen ik deze ochtend opstond scheen een flauw zonnetje. Het was maar echter van korte duur, want het begon alweer te regenen. Damned ! Enfin, ik liet het niet aan mijn harte komen en trok gepakt en gezakt richting Zottegem voor de tweede dag van het More Blues Fest. Een iets gevulder programma vandaag met 4 bands en er stonden schone namen op de affiche vandaag.

Wie de dag in gang zette was Michiel D’Haeze.  Op de corona-editie van 2020 stond deze jongeman al eens op het programma en nadien zag ik hem ook al het voorprogramma verzorgen van Fabrizio Poggi. Michiel is de zanger gitarist van Mudcookies die zich ook eens waagt aan een solo project. 33 jaar oud en afkomstig uit Merelbeke, dus diende hij ook al niet teveel kilometers af te leggen om ter plaatse te komen. Buiten Mudcookies kan je hem ook terug vinden bij “Vrijdag” , een band die Nederlandstalige muziek brengt met invloeden van blues, NOLA en Americana en waar Michiel ook de gitarist is.

Enkel gewapend met een gitaar is het nooit een makkelijke klus om het publiek warm te krijgen. Maar Michiel deed, ondanks de regen die alweer met bakken uit de lucht viel, meer dan zijn best. De man heeft een knappe stem en heeft het fingerpickin’ meer dan onder de knie. ‘Rainy Night In Georgia’ van Tony Joe White was de eerste song maar op dat ogenblik was het eerder ‘Rainy Day In Zottegem’. Hij vervolgde met ‘So Long’ en ‘Melt My Heart’. Ondanks het weer was het genieten geblazen en dat gold ook voor de aanwezige die hards. Goed opgebouwde set waar we nog ‘Guitar Rag’ kregen van Merle Travis en het knap gebrachte ‘John Henry’. Knap werk Michiel.

Met Squeezy Scramble kregen we hierna een bende locals te zien op het podium. Deze band is mij totaal onbekend en op het worldwideweb is ook al niet veel van te vinden, maar wie zoekt die vindt zegt men en inderdaad kwam ik te weten dat deze band bestaat uit Floris Bels (zang en gitaar), Joris (bas) en Wim Van Kerckhove (drums).

Dit trio brengt naar het schijnt broeierige rhythm ’n blues, gekruid met swamprock, bluesrock en country. Stevig dus als ik dit hoor. Benieuwd naar het resultaat en wat ik hier zou ontdekken. En aan het eind vond ik dit een goede gig. Niet spectaculair maar goed opgebouwd en met muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn. ‘Ain’t Coming Home Tonight’, ‘Last Train’, ‘Way Down Low’, aangename blues op een regenachtige dag. Niet vies om een klassieker er door te gooien met ‘The Old Man Down The Road’ van John Fogerty, ‘They Call Me The Breeze’ van Lynyrd Skynyrd of ‘Have You Ever Loved A Woman’ gekend van Freddie King.

Ondertussen was er al wat meer volk toegekomen en iedereen genoot blijkbaar van deze gig en gelijk hadden ze, want het was aangenaam. In die mate dat het stopte met regenen. Om dan op de vraag te antwoorden “Who stops the rain”, wel vandaag was het Squeezy Scramble.

Van een ander kaliber was dan weer de Sugar Queen & The Straight Blues Band. Deze formatie was hier ook al te gast op de editie in 2020 en had daar de harten gestolen. Blues naar mijn hart. De band bestaat uit Michele Denise (zang), Jean Raven op gitaar, Fat Harry Dorth op gitaar, Bert Vanderie aan de drums en Erwin Huigen op bas.

De band serveert een stevig potje Chicago Blues met de sterke stem van Sugar Queen als stevige basis, ondersteund door 4 geweldige muzikanten. Michele Denise heeft alles wat we van een echte blues mama mogen verwachten, en zeker en vast de stem en de moves op het podium. Ondanks het feit dat Michele mij had verteld dat ze deze week een voedselvergiftiging had opgelopen, had ze er best zin in en dat zagen we ook al van bij het begin met ‘Give Sugar’ gevolgd door ‘Beer Bottle Boogie’, ‘Big Leg Girl’ en ‘Big Mama Told Me’. Hopla, ambiance verzekerd. Swingen en shaken, wat een drive alweer. Solo’s werden afgewisseld tussen Jean en Fat Harry en op de achtergrond werd het ritme strak gehouden door Erwin en Bert. Very nice.

Tijd om even het tempo rustiger te houden met de slow blues ‘Wanna Take My Man’, nummer van de hand van Jean Raven. ‘Sassy Mama’ was dan weer een vrolijke song dat lekker swingt. Voor wie honger kreeg serveerde Michele ‘Crab Boil Shiffle’, het ging er zwoel en sexy aan toe met ‘Rock Me Baby’ van Big Mama Thornton en het mocht ook funky met ‘Sugar Queen Blues Groove’ met een knappe bassolo. Het snelle ‘Hold Your Drank’ sloot dit knap optreden af zoals het hoorde. Iedereen tevreden en blij en alweer een optreden om in te kaderen vond ik.

Voor de afsluiter van de dag bleven we in Nederland met het Dry Riverbed Trio. Dit driteal speelt ook muziek naar mijn hart, dus voor mij alweer een perfecte afsluiter.

Dit Nederlandse rootstrio is afkomstig uit Dordrecht en bestaat uit de broers Ciggaar, Dusty (gitaar en zang) en Darryl (drums en zang) aangevuld met Ronald Tilgenkamp (bas en zang) Het zijn stuk voor stuk topmuzikanten. Hun eerste plaat  “Chained and Bound” , uitgebracht in 2019, was meteen een knaller van formaat. Maar als deze jongens op een podium staan, dan gaat het pas echt spetteren. Dampende bluesroots, waarbij country, rockabilly, blues en gospel uit de jaren 50 en 60 steeds het uitgangspunt vormen. Het fenomenale gitaarspel en de uitstraling van Dusty zijn werkelijk onweerstaanbaar en het zou er zeker warm tot heet moeten aan toe gaan, jammer dat de regen net op dat ogenblik besloot om weer uit de lucht te vallen. Maar niet getreurd want dit was roots van de bovenste plank. Ik heb enorm genoten van dit optreden.

Fel en aanstekelijk, waarbij de broers geregeld elkaar afwisselden voor de zangpartijen. Ze zijn beiden gezegend met een stem die perfect is gemaakt voor dit soort muziek en Dusty bewees alweer een schitterende gitarist te zijn. ‘ You Got Me Down’, ‘Let The Party Go’, een pittige boogie met ‘One Bad Stud’, het swingde gewoon als de beesten. Wie bij deze muziek kan blijven stilzitten, moet dringend een dokter raadplegen. ‘Gone Are The Days’ was er eentje uit de nieuwe cd. Alles klonk als een klok en het was genieten geblazen. Eerste klas optreden van dit trio !

Echter alweer tijd om kilometers te malen richting thuis, want morgen volgde nog een dag; Het was goed geweest. Hasta manãna !

Marcel